Buitenlandse studenten betalen het volledige collegegeld voor het hoger onderwijs?

De meeste buitenlandse studenten van buiten de Europese Unie zouden het volledige collegegeld moeten betalen, en deze middelen – geschat op 850 miljoen euro – moeten worden geïnvesteerd om ervoor te zorgen dat Frankrijk zich kan aanpassen aan de nieuwe uitdagingen van de internationalisering van het hoger onderwijs en tegelijkertijd een eerlijke, kwalitatief hoogstaand, aantrekkelijk systeem, aldus een nieuw rapport.

Het rapport, Investeer in de Internationalisering van het Superieure Enseignement - Investeren in de internationalisering van het hoger onderwijs – is van Nicolas Charles en Quentin Delpech van France Stratégie, een strategische en adviserende eenheid verbonden aan het kabinet van de premier.

Charles en Delpech zeggen dat Frankrijk problemen, waaronder ontoereikende middelen, moet overwinnen om zijn marktaandeel te behouden in een steeds competitiever wordende mondiale omgeving. Dat omvat een voortdurende stijging van het aantal studenten dat in het buitenland studeert en de evoluerende internationalisering van het hoger onderwijs met meer grensoverschrijdende programma's en instellingen, nieuwe curricula en technologieën, en internationale onderzoekssamenwerking.

Momenteel betalen alle universiteitsstudenten, ongeacht of ze Frans zijn, uit de EU of uit andere landen, hetzelfde lage inschrijvingsgeld in Frankrijk. Deze bedragen momenteel € 184 (US$ 203) per jaar gedurende de drie jaarlicentie (bachelordiploma-equivalent), € 256 voor een masteropleiding en € 391 voor een doctoraat.

Volgens UNESCO was Frankrijk in 2012 het derde populairste gastland voor internationale studenten, na de VS en Groot-Brittannië. Frankrijk telde toen 271,000 buitenlandse studenten, wat neerkomt op 6.8% van de mobiele studenten, die in een ander land dan hun eigen land studeren.

In het voorwoord van het rapport merkt Jean Pisani-Ferry, commissaris-generaal van France Stratégie, op dat het aantal internationaal mobiele studenten is verdubbeld van twee miljoen in 2000 naar vier miljoen nu, en in de komende tien jaar nog eens zou kunnen verdubbelen.

In het voorjaar van 500 waren er minder dan 2013 MOOC’s – massieve open online cursussen – maar in de zomer van 3,000 waren dat er meer dan 2014.

Deze “dubbele transformatie markeerde een opleving in het proces van internationalisering, en dus van concurrentie in een sector die lange tijd vrijwel uitsluitend op nationale basis was georganiseerd en, in Frankrijk, grotendeels als een openbare dienst”, zegt Pisani-Ferry.

Hij ziet dat de evolutie kansen biedt, zoals meer internationale studenten uit opkomende landen, een voordeel voor Frankrijk, dat zijn wetenschappelijke traditie heeft behouden. Maar er zijn ook problemen, zoals de toegenomen concurrentie van ‘hubs’ voor hoger onderwijs in het Midden-Oosten en Azië, en het Franse ethos van de publieke dienstverlening, dat een gebrek aan middelen betekent.

Wereldwijde trends

Het rapport onderzoekt drie mondiale trends die van invloed zijn op het hoger onderwijs. Dit zijn:

Transnationalisering: Gekenmerkt door het afnemende monopolie van ontwikkelde landen op het gebied van onderzoek en innovatie, zoals Frankrijk en Groot-Brittannië, en de toenemende deelname van opkomende landen zoals China en Zuid-Korea.

Tussen 2000 en 2012 is het aantal studenten in het hoger onderwijs gestegen van ongeveer 100 miljoen naar 196 miljoen, waarbij bijna de helft van de groei plaatsvond in de vier ‘BRIC’-landen Brazilië, Rusland, India en China. In 2025 zal het aantal dat in het buitenland studeert waarschijnlijk de 7.5 miljoen overschrijden. Ondertussen biedt de revolutie in de informatie- en communicatietechnologie nieuwe mogelijkheden voor het delen van kennis over de grenzen heen.

Multipolarisatie: Momenteel ligt het zwaartepunt van de kenniseconomie nog steeds in het noorden, maar terwijl een kwart van de artikelen die tussen 1996 en 2010 in wetenschappelijke tijdschriften zijn gepubliceerd in de VS werd geschreven, en meer dan de helft van de internationale studenten West-Europa en Noord-Amerika kiest voor hun studie in het buitenland wint een proces van decentralisatie terrein met een concurrerend hoger onderwijsaanbod in Azië en het Midden-Oosten.

De afgelopen tien jaar is de groei van het marktaandeel van internationale studenten in de BRICS-landen het dubbele geweest van die van de traditionele gastlanden: de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland en Australië.

diversificatie: Grote economische en demografische veranderingen in zowel opkomende als ontwikkelde landen zorgen ervoor dat de vraag naar kennis toeneemt en complexer wordt.

Mobiliteitsstromen, studenten- en programma-uitwisselingen, offshore-campussen en nieuwe onderwijscentra die de regionale vraag benutten, zijn ontwikkelingen die de zuidelijke landen treffen. In ontwikkelde landen streven instellingen ernaar een meer internationale dimensie aan hun cursussen toe te voegen.

Bovendien beperkt de mobiliteit zich niet langer tot individuen, maar wordt deze uitgebreid tot de programma’s en instellingen zelf – het aantal offshore-campussen zal naar verwachting stijgen van 200 in 2011 naar 280 in 2020; en kennis wordt steeds draagbaarder dankzij digitaal onderwijs, inclusief MOOC's.

De Franse uitzondering

De Franse benadering van de internationalisering van het hoger onderwijs is traditioneel gebaseerd op invloed en samenwerking, aldus het rapport. Het wordt gekenmerkt door een hoog aandeel buitenlandse studenten van buiten Europa – viervijfde van het totaal – en vooral studenten van Afrikaanse afkomst, die in 43 2011% vertegenwoordigden, vergeleken met minder dan 10% in andere grote gastlanden.

Een ander kenmerk is het uitgebreide niet-tertiaire onderwijsnetwerk over de hele wereld; Meer dan de helft van de 320,000 leerlingen die de lagere en middelbare scholen bezoeken, hebben geen Franse nationaliteit, waardoor de Franse invloed naar het buitenland wordt verspreid.

Terwijl slechts 88 van de 3,000 MOOC’s van Franse afkomst zijn, spreken 220 miljoen mensen – 3% van de wereldbevolking – dagelijks Frans, wat een grote markt vertegenwoordigt, aldus het rapport.

Aan de mondiale kant doen de Franse instellingen voor hoger onderwijs het slecht op de internationale ranglijsten, en het gespleten systeem van universiteitenscholen en universiteiten – publieke onderzoeksorganisaties zijn een bron van fragmentatie. Er is een gebrek aan geschoold personeel en aan strategie binnen instellingen om met internationalisering om te gaan, aldus het rapport.

Doelstellingen voor de toekomst

Charles en Delpech zeggen dat Frankrijk een ambitieuze strategische aanpak moet aannemen, gebaseerd op het verduidelijken en prioriteren van zijn doelstellingen voor de internationalisering van het hoger onderwijs. In plaats van zich te concentreren op het aantal buitenlandse studenten, zou dit de redenen moeten definiëren waarom Frankrijk hen wil aantrekken.

De auteurs vergelijken systemen in andere landen, waaronder Australië, Groot-Brittannië en Duitsland, en presenteren vier potentiële, soms overlappende doelstellingen voor Frankrijk. Dit zijn:

• Het aantrekken van getalenteerde studenten en onderzoekers om een ​​gekwalificeerd personeelsbestand te stimuleren;
• Het verbeteren van de kwaliteit van het hoger onderwijs;
• Het verschaffen van een bron van exportinkomsten voor de economie en zelffinanciering voor instellingen voor hoger onderwijs; En
• Een strategisch instrument zijn voor invloed en samenwerking in de ontwikkelingslanden.

Ze concluderen dat Frankrijk onderwijskwaliteit moet combineren met eerlijkheid: “De ambitie van Frankrijk zou zijn om internationalisering te gebruiken als hefboom om de kwaliteit van het hoger onderwijs en onderzoek te verbeteren.

“Echter, de specifieke kenmerken van het Franse systeem – de geografische integratie van de inkomende mobiliteitsstromen, voornamelijk uit Afrika; zijn positie als buitenstaander op de wereldmarkt vanwege zijn taalgebruik – pleit voor het combineren van kwaliteit met eerlijkheid.”

Geen afname van overheidsfinanciering

Het rapport stelt dat het bevorderen van internationalisering duur is en dat in een krappe begrotingssituatie het in rekening brengen van buitenlandse studenten vaak wordt gezien als een manier om de financiering van instellingen voor hoger onderwijs te verhogen, omdat er momenteel geen differentiatie is in de universiteitstarieven, ongeacht waar de studenten vandaan komen.

Maar hoewel de schrijvers het principe steunen om niet-EU-studenten de volledige kosten van hun studie te laten betalen, met uitzondering van doctoraatsstudenten die vrijgesteld zouden zijn, specificeert het artikel dat de vergoedingen “gericht moeten zijn en dienen als een ambitieus investeringsplan voor de kwaliteit van het hoger onderwijs en onderzoek".

Ze schatten dat hun voorgestelde hervorming ongeveer €850 miljoen (US$940 miljoen) zou kunnen opleveren, berekend op basis van 102,000 studenten die jaarlijks gemiddeld €11,101 aan collegegeld betalen. Maar zij benadrukken dat de extra financiering niet mag leiden tot een bezuiniging op de publieke financiering.

“Dit prijsprincipe mag geen overeenkomstige daling van de overheidsuitgaven betekenen, maar moet één doel dienen: de ontwikkeling van een inclusieve internationalisering om de kwaliteit van het Franse hoger onderwijs te verbeteren.”

Deze investering is van cruciaal belang om de negatieve effecten van de invoering van de heffingen tegen te gaan, die naar verwachting op korte en middellange termijn zullen leiden tot een daling van het huidige hoge percentage niet-EU-studenten, aldus het rapport.

Vijfjarenplan

Het rapport stelt een vijfjarig hervormingsplan voor om eerlijkheid en kwaliteit te garanderen en om de aantrekkelijkheid van het Franse hoger onderwijs te versterken onder een systeem van volledige collegegelden.

Maatregelen voor eerlijkheid brengen een “aanzienlijke aanpassing van het beursbeleid” met zich mee ten gunste van kansarme studenten. Het rapport suggereert dat er 30,000 extra beurzen zouden kunnen worden verstrekt in de vorm van vrijstellingen van collegegeld, gericht op de Franstalige wereld, met name Afrika. De geschatte kosten zouden ongeveer € 440 miljoen per jaar bedragen.

Omdat internationale betalende studenten hogere verwachtingen zouden hebben, zouden andere diensten ontwikkeld moeten worden, zoals digitaal onderwijs en transnationaal onderwijs. Het rapport schat dat er voor elke internationale student minimaal €1,000 moet worden toegewezen om initiatieven als Franse taallessen en adviesdiensten voor huisvesting en werkgelegenheid te implementeren. Een dergelijk systeem zou jaarlijks ongeveer 280 miljoen euro kosten.

Er zouden drie maatregelen worden ingevoerd om de aantrekkelijkheid te garanderen. De eerste zou een jaarlijkse toewijzing van € 50 miljoen zijn om Franse programma's en instellingen naar het buitenland te exporteren, samen met een speciale eenheid om Frans transnationaal onderwijs te bevorderen met een budget van € 2.5 miljoen.

Op de tweede plaats zou de ontwikkeling van digitaal onderwijs voor de Franstalige wereld staan, met nieuwe financiering van ongeveer 70 miljoen euro per jaar. Ten derde zou er een beleid zijn om nieuwe buitenlandse studenten aan te trekken en te rekruteren, gericht op bepaalde landen, met als doel dat Frankrijk de belangrijkste niet-Engelstalige bestemming voor internationale studenten blijft. De financiering hiervoor zou € 7.5 miljoen per jaar bedragen.

Voor meer nieuws en updates, hulp bij uw visumbehoeften of voor een gratis beoordeling van uw profiel voor immigratie- of werkvisa, gaat u naar www.y-as.com