Immigratie: wat de VS goed doet

President Obama kijkt naar de Amerikaanse grens met Mexico tijdens een bezoek aan El Paso, Texas. De manier waarop de VS met immigratie omgaan is beter dan in het grootste deel van de rest van de wereld. Maar de VS kunnen het een en ander leren van Canada. De natie ontving onlangs twee tegenstrijdige signalen over het belang van immigratiehervormingen. President Obama stond op 10 mei bij de Mexicaanse grens in El Paso en riep (opnieuw) op tot immigratiehervormingen. De week daarop publiceerde Gallup een opiniepeiling waaruit bleek dat slechts vier procent van de Amerikanen immigratie als het belangrijkste probleem van het land beschouwt. Dat is minder dan 4% vier jaar geleden. Wat is er gebeurd met onze nationale immigratieangst? Het is duidelijk dat de economische inzinking die eind 11 begon ons andere zaken heeft gegeven om ons zorgen over te maken. De lange recessie en het trage herstel hebben ook meer directe gevolgen gehad voor onze perceptie van immigratieproblemen. Dit is een centrale conclusie uit een onlangs uitgebracht rapport van het Manhattan Institute over de assimilatie van immigranten. De recessie bracht de immigratie vrijwel tot stilstand, en verzachtte daarbij de verschillen tussen immigranten en autochtonen, die in roerige tijden zoveel zorgen veroorzaakten. De recessie trof immigranten zwaarder dan autochtonen. Dit bracht sommige migranten ertoe het land te verlaten, en zorgde er ongetwijfeld voor dat sommige potentiële migranten die nu in andere landen wonen, bleven wonen. De immigranten die het meest waarschijnlijk zullen vertrekken, zijn over het algemeen recent aangekomen in de Verenigde Staten, en recente immigranten zijn altijd het minst geassimileerd, gemeten aan de hand van hun economische status, culturele factoren zoals vloeiend Engels of maatschappelijke betrokkenheid. Wanneer sommige van deze nieuwkomers vertrekken en andere potentiële nieuwkomers besluiten thuis te blijven, worden de gemiddelde verschillen tussen immigranten en autochtonen kleiner. Naarmate deze verschillen in het geheugen vervagen, neemt onze collectieve bezorgdheid over het immigratiebeleid uiteraard af. Zijn wij kortzichtig? Zullen we ons opnieuw zorgen gaan maken over immigratie zodra de economie aantrekt? Het rapport van het Manhattan Institute biedt wat extra perspectief op deze vragen, door de ervaringen van immigranten in de Verenigde Staten en tien andere geavanceerde landen te vergelijken. Hoewel velen van ons geconditioneerd zijn om internationale vergelijkingen als niet vleiend voor de VS te beschouwen, blijkt het omgaan met immigratie iets dat we beter kunnen dan het grootste deel van de rest van de wereld. Deze conclusie komt voort uit onderzoek naar vele indicatoren in veel landen. Het percentage eigenwoningbezit onder immigranten in Amerika ligt 20 procentpunten hoger dan dat onder immigranten in Italië. De arbeidsparticipatie van Amerikaanse immigranten ligt 13 procentpunten hoger dan die van immigranten naar Nederland. De kans dat immigranten hier genaturaliseerde burgers zijn, is groter dan die in veel Europese landen. Een focus op gemiddelden verdoezelt belangrijke delen van het verhaal. Terwijl de meer succesvolle helft van de immigrantenbevolking, het duidelijkst vertegenwoordigd door immigranten geboren in Azië, het vrij goed heeft gedaan, heeft de andere helft veel langzamere vooruitgang laten zien. Maar net zoals wij ons zorgen maken over de status van Mexicanen en Midden-Amerikanen in de Verenigde Staten, maken Europeanen zich ook zorgen over moslimimmigranten – waarvan velen eveneens illegaal zijn – uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Wees getuige van het Zwitserse verbod uit 2009 op de bouw van minaretten, en het collectieve handenwringen van Angela Merkel, Nicolas Sarkozy en David Cameron over het falen van het multiculturalisme in Europa. Naast elkaar bekeken zijn de problemen van moslimimmigranten in Europa net zo erg of erger dan die van Mexicanen en Midden-Amerikanen hier. Gezien de demografische trends in de ontwikkelingslanden zal de transatlantische kloof in de ervaringen van immigranten ongetwijfeld groter worden. De vruchtbaarheidscijfers in Mexico, die een generatie geleden ruim tweemaal zo hoog waren als in de Verenigde Staten, zijn nu gelijk aan die aan deze kant van de grens. De geschiedenis leert dat vertragingen in de vruchtbaarheid voorafgaan aan vertragingen in de emigratie. Afrika, om eenvoudige geografische redenen een veel belangrijkere bron van migranten in Europa dan in Noord-Amerika, zal het laatste continent zijn dat getuige zal zijn van de grote daling van de vruchtbaarheidscijfers die historisch in verband wordt gebracht met de economische ontwikkeling. Wat verklaart, afgezien van demografie en geografie, het verrassende succes van moderne Amerikaanse immigranten? Cultuur en geschiedenis zijn duidelijk van belang. Door jezelf Duits of Italiaans te noemen, wordt tegelijkertijd een beroep gedaan op concepten van etniciteit en nationale identiteit. In dit land hebben we die twee al lang gescheiden. Onze afgebroken identiteiten kunnen voor sommigen onaangenaam zijn, maar ze omvatten een maatschappelijke bereidheid om te assimileren. We koppelen deze culturele plasticiteit aan redelijk beleid. We plaatsen relatief weinig obstakels op de weg naar economische en maatschappelijke integratie. Terwijl de VS. het goed doet in de internationale context, is er één land dat consequent beter presteert dan wij. Deels dankzij zijn grotere afstand tot de ontwikkelingslanden, en voor een groter deel dankzij zijn eigen beleidskeuzes, onderscheidt Canada zich als het ontwikkelde land met de beste staat van dienst op het gebied van de integratie van immigranten in de samenleving. Dit record komt consistent naar voren in internationale vergelijkingen van migranten uit specifieke geboortegebieden, van Noord-Afrika tot Zuidoost-Azië. Twee facetten van het immigratiebeleid helpen het succes van Canada te verklaren. Bij het uitdelen van visa legt Canada de nadruk op vaardigheden en onderwijs in plaats van op landquota en gezinshereniging. Net zo belangrijk is dat Canada een dubbele nationaliteit toestaat en naturalisatie na slechts drie jaar toestaat. Ons immigratiesysteem is duidelijk niet perfect. Maar eigenlijk is het best goed. De eerste taak van elk hervormingsvoorstel zou moeten zijn het behoud van ons aangeboren voordeel bij het integreren van immigranten in de samenleving. Jacob L. Vigdor is adjunct fellow bij het Manhattan Institute en hoogleraar openbaar beleid en economie aan de Duke University. 06 juni 2011 Jacob L. Voor meer nieuws en updates, hulp bij uw visumbehoeften of voor een gratis beoordeling van uw profiel voor immigratie- of werkvisa, gaat u naar www.y-as.com