Zonder papieren in Frankrijk

Lees vandaag een goed artikel over illegale immigranten in Parijs. Hier vindt u de achtergrond, statistieken en analyse. Achtergrond: Frankrijk heeft een probleem met illegale immigranten die vanuit Afrika en andere delen van de wereld binnenkomen. Net ten zuiden van de grens van Frankrijk ligt Algerije, dat ooit zijn kolonie was. Statistieken: Volgens schattingen van de overheid bedraagt ​​het aantal illegale immigranten in Frankrijk bijna 400,000; het land heeft de afgelopen twintig jaar ruim de helft van dat aantal gedeporteerd, zo blijkt uit officiële statistieken. President Nicolas Sarkozy werd in 2007 gekozen met de belofte het immigratiebeleid te verstevigen; Zijn regering streeft ernaar om in 27,000 2009 sans-papiers het land uit te zetten, ongeveer driemaal zoveel als het jaargemiddelde van tien jaar geleden. Maar Frankrijk blijft relatief genereus vergeleken met andere Europese landen. Het land kent jaarlijks ongeveer 10 aanvragers het staatsburgerschap toe, waarmee het op de tweede plaats staat in de Europese Unie. Volgens cijfers van de regering en de Verenigde Naties heeft het land in 150,000 meer asielaanvragen ontvangen en ingewilligd dan enig ander land op het continent. Analyse: De Fransen zijn van mening dat het beter is om professionele migranten uit India binnen te halen dan ongeschoolde en ongeschoolde migranten te hebben, die meestal illegaal zijn. Daarom introduceren ze visa zoals de Talent & Skills Permit. Lees hieronder het volledige New York Time-artikel: 11 oktober 2009 In Parijs zonder papieren en op zoek naar zichtbaarheid Door SCOTT SAYARE PARIJS – De 2,000 illegale immigranten die in dit leegstaande pakhuis hun kamp hebben opgeslagen, verbergen zich niet. In tegendeel. Deze West-Afrikanen, Turken, Pakistanen en Chinezen hebben er alles aan gedaan om hun kamp bekend te maken, een uitgestrekte kolonie van matrassen en karton, dekbedden en beton aan de rue Baudelique 14, in het 18e arrondissement. Ze marcheren elke woensdag, delen flyers uit, hangen spandoeken op en hopen publieke steun te verwerven terwijl ze de staat verzoeken om een ​​legale status. Het is echter een gok, een bewuste schuldbekentenis: ze flirten schijnbaar met deportatie. “Als het gaat komen, zal het komen – het is het lot”, zegt Moussa Konte (36), die negen jaar geleden vanuit Mali hier aankwam. Hij liet een veelbetekenende glimlach zien. “Maar ik heb nog steeds liever dat dat niet zo is.” Hun aanpak staat bekend als ‘sans-papiers’ – mensen zonder papieren – en is gedurfd, maar zeker niet ongewoon. Illegale werknemers houden hier regelmatig arbeidsstakingen en eisen van hun werkgevers dat ze verblijfsvergunningen krijgen. En al jaren dringen immigranten Franse kerken, overheidsgebouwen en universiteiten binnen, waarbij ze weigeren te vertrekken zonder de garantie dat ze in aanmerking komen voor ‘regularisering’. Het kamp Rue Baudelique is echter bijna ongeëvenaard, zowel qua schaal als qua zichtbaarheid. Maar de regering heeft geen stappen ondernomen om de zaak te sluiten. “In de praktijk voeren we in Frankrijk bijvoorbeeld geen politiecontroles uit in openbare opvangcentra, waar veel sans-papiers zijn”, zegt Marie Lajus, woordvoerster van de politieprefectuur van Parijs. Hetzelfde geldt voor kampen zoals die in de Rue Baudelique, zei ze; de politie onderhandelt vaak over het vertrek van de immigranten van zo'n plek zonder deportaties. Sans-papiers zijn lange tijd een lastige kwestie gebleken voor de overheid. Terwijl veel Fransen hebben opgeroepen tot strengere beperkingen op illegale immigratie, die algemeen wordt gezien als een enorme aanslag op de staatsdiensten, heeft het optreden van de overheid tegen sans-papiers historisch gezien tot publieke kritiek geleid. De Fransen noemen hun land nog steeds trots de geboorteplaats van de mensenrechten, en Frankrijk blijft een bastion van sociaal activisme; De vakbonden van het land hebben zich ook aangesloten bij de zaak van de sans-papiers en hen ingeschreven in de rijke Franse traditie van arbeidersstrijd. “Frankrijk blijft een gastvrij land, ook al verscherpt het zijn immigratiebeleid”, zegt Djibril Diaby, de leider van de sans-papiersvereniging die het kamp in Parijs organiseerde. Hij kwam in 1999 vanuit Senegal naar Frankrijk en ontving zijn papieren in 2003. De heer Diaby, 35, presenteert nu een radioprogramma op donderdagochtend genaamd ‘The Voice of the Sans-papiers’. De immigranten arriveerden op 17 juli in de Rue Baudelique. Ongeveer 1,200 kwamen massaal uit een administratief gebouw nabij de Place de la République. Een jarenlange bezetting leverde 126 verblijfsvergunningen op, die jaarlijks kunnen worden verlengd – een typisch bescheiden succes, gaven de organisatoren toe, maar niettemin een succes. Slechts één man werd gedeporteerd en naar verluidt is hij teruggekeerd naar Parijs. In het nieuwe kamp ontvangen elke dag een of twee sans-papiers een verblijfsvergunning, aldus de organisatoren. Het nieuws over hun succes heeft zich verspreid en immigranten stromen vanuit de hele regio van Parijs naar de Rue Baudelique: sinds half juli zijn er volgens de organisatoren nog eens zo'n 800 aangekomen. “Dit is de eerste keer dat we zo’n waanzinnig aantal mensen zien”, zegt de heer. zei Diaby. Op de vraag waarom de immigranten die in het kamp woonden niet waren opgepakt en weggestuurd, barstte hij in lachen uit. “Het is een beetje verrassend”, gaf hij toe. Maar paradoxaal genoeg is het juist hun zichtbaarheid die hen lijkt te beschermen. “Ze kunnen op straat identiteitscontroles uitvoeren en mensen op straat aanhouden”, zei hij, verwijzend naar de politie, die routinematig alleenstaande sans-papiers arresteert. “Massa-arrestaties, daar zijn de Fransen niet klaar voor. De Franse nationale opinie zou het niet accepteren, en de regering weet dit.” Volgens schattingen van de regering bedraagt ​​het aantal illegale immigranten in Frankrijk bijna 400,000; het land heeft de afgelopen twintig jaar ruim de helft van dat aantal gedeporteerd, zo blijkt uit officiële statistieken. President Nicolas Sarkozy werd in 2007 gekozen met de belofte het immigratiebeleid te verstevigen; Zijn regering streeft ernaar om in 27,000 2009 sans-papiers het land uit te zetten, ongeveer driemaal zoveel als het jaargemiddelde van tien jaar geleden. Maar Frankrijk blijft relatief genereus vergeleken met andere Europese landen. Het land kent jaarlijks ongeveer 150,000 aanvragers het staatsburgerschap toe, waarmee het op de tweede plaats staat in de Europese Unie. Volgens cijfers van de regering en de Verenigde Naties heeft het land in 2008 meer asielaanvragen ontvangen en ingewilligd dan enig ander land op het continent. En de sans-papiers hebben bijzonder sterke steun gekregen van de Franse linkse politieke partijen en machtige vakbonden, waar de populistische ideologie diep geworteld is. Voor de sans-papiers zelf blijft de omverwerping van de bourgeoisie op zijn best een verre zorg. Uit Mali, Ivoorkust en Sierra Leone, maar ook uit Oekraïne, Koerdistan en Bolivia – in totaal negentien landen in het kamp – kwamen de meesten met bescheidener ambities. “Ik kwam om mijn gezin en mijzelf te voeden”, zegt Nouha Marega, een verlegen man van 32 jaar. “Ik kwam voor mijn leven.” Op 11 juli 2001 heeft dhr. Marega verliet Mali met een rechtstreekse vlucht naar Parijs met een visum voor drie maanden en verder weinig. Sindsdien heeft hij in de bouw gewerkt, beton gestort en bij een recyclingfabriek, waar hij plastic flessen sorteerde met zijn lange, slanke vingers. Opgegroeid met glanzende foto's van de vergulde monumenten en grote boulevards van Parijs, heeft dhr. Marega zei dat hij nooit had verwacht dat hij in een pakhuis zou gaan wonen, zonder baan – hij werd half augustus ontslagen, zei hij, nadat hij zijn werkgever om een ​​voltijdbaan had gevraagd – en nog steeds zonder papieren. De meeste sans-papiers in het kamp Rue Baudelique werken onder de tafel, zeiden ze, en verdienen zes tot acht euro per uur, of het equivalent van $8.80 tot $11.80 (het wettelijke minimumloon is 8.82 euro, of $13). Anderen werken onder de namen van juridische vrienden. En een meerderheid zegt dat ze belasting betalen – sociale uitkeringen worden automatisch ingehouden op hun loon, ook al hebben ze geen toegang tot de bijbehorende uitkeringen. Een gestage stroom mannen, voornamelijk Afrikanen, die zich meestal voortbewegen met de vermoeide gang van de dagloner, stroomt rue Baudelique 14 in en uit. Ondanks hun pogingen om de aandacht van het publiek te trekken, gaat de meeste energie van de sans-papiers naar het dagelijkse leven. Buren zeggen dat hun aanwezigheid weinig gevoeld is, maar dat het wel tot discussie heeft geleid. “We kunnen niet alle ellende van de wereld verdragen”, zegt Fabian de Villars, 54, een kettingrokende gymleraar, over een halve pint Record in het nabijgelegen café Le Flash. “Over een maand zullen er nog 300 komen opdagen.” Dhr. de Villars's is hier een veel voorkomend refrein. Maar hij voegde eraan toe: “Iemand die naar Frankrijk komt om te werken en later zijn gezin meeneemt, dat stoort mij niet.” Dat was het geval voor dhr. Marega, de Malinese immigrant. Hij vertelt zijn verhaal aan familie en vrienden, een waarschuwing voor degenen die dromen van Frankrijk, zoals hij ooit deed, als een gastvrij paradijs voor weinig geld. Maar ze kunnen niet worden afgeschrikt, zei hij. “Ze vinden dat we hier een mooi leven hebben, met alles wat we nodig hebben.