De VS verliezen van Canada als het om immigratie gaat

Daarentegen voldoen de Amerikaanse H-1B tijdelijke visa voor nieuwe geschoolde immigrantenarbeiders, die jaarlijks beperkt zijn tot 85,000, niet aan de vraag. Het verkrijgen van een permanente verblijfsvergunning (een “groene kaart”) is een langdurig en potentieel kostbaar proces. Getalenteerde immigranten, zoals de 51% van de doctoraatsstudenten in de techniek en de 41% van de doctoraatsstudenten in de natuurwetenschappen die in het buitenland geboren zijn, worden vaak gedwongen de Verenigde Staten te verlaten. Velen komen naar Canada. H-1B visumaanvragen kunnen elk jaar op 1 april worden ingediend. In 2013 werd de limiet binnen de eerste week van de indieningstermijn bereikt. In 1999 verhoogde het Congres het quotum tijdelijk tot 115,000, en opnieuw tot 195,000 in 2001, een aantal dat de vraag niet overtrof, maar het quotum keerde in 65,000 terug naar 20,000 (plus 2004 toegekend aan ontvangers van Amerikaanse geavanceerde graden). Volgens Marianne: een Franse staatsburger die bedrijfskunde heeft gestudeerd aan een universiteit in Tennessee, is de procedure om een ​​buitenlandse werknemer aan te nemen voor een Amerikaanse werkgever erg ingewikkeld. Nadat ze haar studie had afgerond en naar Frankrijk was teruggekeerd, overwoog ze om terug te keren naar de Verenigde Staten om te werken, maar ze koos ervoor om naar Canada te verhuizen. Ze zei: “Het is veel gemakkelijker om naar Canada te emigreren dan naar de Verenigde Staten.” Marianne vertelde me dat Amerikaanse werkgevers moeten bewijzen dat er in het hele land niemand is met dezelfde vaardigheden om de gegeven baan uit te voeren, en dat ze geen andere keuze hebben dan die persoon uit het buitenland in dienst te nemen. Daarentegen kostte het Marianne ongeveer twee weken om de Canadese aanvraagdocumenten samen te stellen, en nog eens twee weken om het visum te verkrijgen. Viktor, een Oekraïner die een Amerikaans ingenieursdiploma heeft behaald, vertelde me dat Canada een gecentraliseerd en duidelijk immigratieprogramma voor professionals heeft. Viktor twijfelde of hij in de Verenigde Staten zou blijven of naar Canada zou verhuizen. Hij merkte op dat degenen met een opleiding en ervaring die naar Canada willen verhuizen een Engelse test moeten afleggen en moeten aantonen dat ze genoeg geld hebben om zichzelf (en hun families, als ze die hebben) de eerste paar maanden te onderhouden. De Canadese overheid rekent een vergoeding van ongeveer $2,900 voor twee personen. Maar dit leidt tot een permanent immigratievisum, terwijl in de Verenigde Staten een H1-B-visum een ​​tijdelijk visum voor drie jaar is. Bovendien heeft een echtgenoot van een H1-B-visumhouder in de Verenigde Staten geen recht om te werken. Dit beperkt de gezinsbudgetten en zorgt ervoor dat het werkende gezinslid in een zwakkere positie komt als het gaat om het onderhandelen over salarisverhogingen. De niet-werkende echtgenoot heeft de hele dag niets te doen. In Canada is er voor beide echtgenoten geen beperking op het recht om te werken in het Canadese geschoolde migrantenprogramma. Marianne, Viktor en talloze andere personen die zich in de Verenigde Staten willen vestigen, zijn hoogopgeleid. Velen hebben een uitgebreide universitaire opleiding gevolgd op waardevolle terreinen zoals techniek, wiskunde of natuurwetenschappen. In het fiscale jaar 2012 was minder dan 5% van degenen die de status van permanent ingezetene in de VS kregen, professionals met een hogere graad, vergeleken met ruim 9% van degenen die in Canada de status van permanent ingezetene hadden gekregen. De Senaat heeft op 2013 juni 27 de Border Security, Economic Opportunity, and Immigration Modernization Act van 2013 aangenomen, maar daarmee zou de eenvoud van het Canadese systeem niet worden bereikt. Het verkrijgen van een visum zou nog steeds tijdrovend en bureaucratisch zijn. Een immigratiebeleid dat zich richt op het vergroten van de economische groei zou manieren zoeken om meer immigranten toe te laten met het door binnenlandse werkgevers gewenste hogere opleidingsniveau. Slechts 14% van de Amerikaanse groene kaarten die permanent verblijf mogelijk maken – en een weg naar staatsburgerschap – werden in 2012 toegekend voor werkgelegenheidsdoeleinden, vergeleken met de 62% van de Canadese immigranten die om economische redenen werden toegelaten. Voor veel immigranten, zoals die uit India, kan het wachten op Amerikaanse groene kaarten tientallen jaren duren. Omdat groene kaarten weinig werknemers opleveren, gebruiken de meeste geschoolde werknemers tijdelijke visa. Er zijn ook meer werkvisa nodig voor ongeschoolde werknemers. Een eenvoudige manier om het immigratiebeleid te hervormen is dat het Congres hetzelfde systeem behoudt als dat we nu hebben, maar meer op werkgelegenheid gebaseerde visa afgeeft, zowel aan geschoolde als ongeschoolde werknemers. Het Congres zou ook de verkoop van visa kunnen goedkeuren of deze kunnen veilen om meteen aan het begin van het proces inkomsten te genereren. Econoom Pia Orrenius van de Dallas Federal Reserve en professor Madeline Zavodny van Agnes Scott College stellen voor dat de overheid werkvergunningen gaat veilen aan werkgevers die hen toestaan ​​buitenlandse werknemers in dienst te nemen. Dit zou ons gecompliceerde immigratiesysteem vereenvoudigen en inkomsten voor de Schatkist genereren. De auteurs suggereren initiële minimumprijzen – die zouden fluctueren afhankelijk van de vraag – van $10,000 voor een vergunning voor hoge vaardigheden, $6,000 voor een vergunning voor lage vaardigheden en $2,000 voor een seizoensvergunning. De vergunningen zouden verhandelbaar worden. Professor Gary Becker, hoogleraar economie aan de Universiteit van Chicago, heeft voorgesteld nog meer geld in te zamelen door groene kaarten te veilen aan individuele immigranten, beginnend bij $50,000, wat jaarlijks ongeveer $50 miljard opbrengt. Kopers van een groene kaart kunnen huizen kopen, gaan winkelen of een bedrijf starten, wat allemaal onze economie ten goede komt. Afbrokkelende steden, zoals Chicago en Detroit, zouden kunnen worden verjongd met legale immigranten. Immigranten willen naar de Verenigde Staten komen omdat ze kansen zien in gaten in onze economie die ze kunnen opvullen. In plaats daarvan kiezen velen voor Canada. Het is ons verlies. Diana Furchtgott-Roth 18 oktober 2013 http://www.marketwatch.com/story/in-immigration-us-loses-out-to-canada-2013-10-18